Zeeland bestaat voor een belangrijk deel uit polders. Het grootste deel van Zeeland heeft, kortom, een door mensenhanden gemaakt landschap. Zelfs de eerste bewoners van Zeeland groeven al greppels in het veen om voor een beetje afwatering te zorgen. Later nam de inrichting van het landschap serieuzere vormen aan en werden complete stukken land gecreeerd.
Oudland
Eind zesde eeuw woonde men in Zeeland op de hoogstgelegen stukken land: de kreekruggen. Hier lagen de akkers, boerderijen en wegen. De venige poelgebieden werden gebruikt als gras- en hooiland. Er werd al aan afwatering gedaan om overlast van binnenwater te voorkomen. Dit oudland herken je vooral nog goed op Walcheren. Je ziet daar dat dorpen vaak op de net iets hoger gelegen gedeeltes in het landschap liggen.
De eerste dijken
Om zich tegen het water te beschermen, legde de bevolking ook dijken aan. Later volgden ook ringdijken die grotere gebieden insloten. Zo kregen Walcheren en het gebied rond Goes een ringdijk. De eerste dijken werden defensief ingezet, maar al snel werden er ook dijken aangelegd om land te winnen. In Zeeuws-Vlaanderen gebeurde dat al in de twaalfde eeuw. Toen werd het Eiland van Cadzand ingepolderd. Er volgden nog heel wat gebieden. In de vijftiende eeuw werden er bijvoorbeeld meerdere schorren gezamenlijk bedijkt om een grote polder en een compleet schiereiland in een te vormen: Sint-Philipsland. Het gebied verdween nog een paar maal onder de golven, maar uiteindelijk was het geheel veilig en droog en vanaf de negentiende eeuw werd Sint-Philipsland zelfs uitgebreid met nieuwe polders. Aan de grootte van de polders van Sint Philipsland kun je goed zien dat ze van relatief recente datum zijn.
Gerelateerde verhalen
Land en water
Zeeland bestaat voor een belangrijk deel uit polders.